灵松歌
灵
松
歌
【唐代】
齐己
灵
松
灵
松
,
是
何
根
株
。
盘
擗
枝
干
,
与
群
木
殊
。
世
眼
争
知
苍
翠
容
,
薜
萝
遮
体
深
朦
胧
。
先
秋
瑟
瑟
生
谷
风
,
青
阴
倒
卓
寒
潭
中
。
八
月
天
威
行
肃
杀
,
万
木
凋
零
向
霜
雪
。
唯
有
此
松
高
下
枝
,
一
枝
枝
在
无
摧
折
。
痴
冻
顽
冰
如
铁
坚
,
重
重
锁
到
槎
牙
颠
。
老
鳞
枯
节
相
把
捉
,
踉
跄
立
在
青
崖
前
。
有
时
深
洞
兴
雷
雹
,
飞
电
绕
身
光
闪
烁
。
乍
似
苍
龙
惊
起
时
,
攫
雾
穿
云
欲
腾
跃
。
夜
深
山
月
照
高
枝
,
疎
影
细
落
莓
苔
矶
。
千
年
朽
枿
魍
魉
出
,
一
株
寒
韵
锵
琉
璃
。
安
得
良
工
妙
图
雘
,
写
将
偃
蹇
悬
烟
阁
。
飞
瀑
声
中
战
岁
寒
,
红
霞
影
里
擎
萧
索
。