诗偈 七
诗
偈
七
【唐代】
庞蕴
富
儿
空
毛
行
,
贫
儿
把
他
物
。
被
物
牵
入
廛
,
买
卖
不
得
出
。
觉
暮
便
归
舍
,
黄
昏
黑
漆
漆
。
所
求
不
称
意
,
合
家
加
啾
唧
。
自
无
般
若
性
,
乏
欠
波
罗
蜜
。
把
绳
入
草
里
,
自
系
百
年
毕
。
实
是
可
怜
许
,
冥
冥
不
见
日
。
富
儿
虽
空
手
,
家
中
甚
富
溢
。
自
有
无
尽
藏
,
不
假
外
缘
物
。
周
流
用
不
穷
,
要
者
从
理
出
。